Z dzieła o "węgierskiej tożsamości", czyli jak widzą siebie nasi bratankowie? ;)

Hej! ;)
     Natknęłam się ostatnio w jednym z moich ulubionych bezdrożowych przewodników na ciekawą notkę z "Poradnika ksenofoba. Węgrzy" autorstwa M. Vamosa i M. Sarkoziego. Notka ta mianowicie dotyczy tego, jak postrzegają siebie Węgrzy. I nie byłoby może w tym nic takiego interesującego, gdyby nie fakt, ze zagłębiając się w adnotacje głębiej, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Ba! A nawet śmiech! ;) Dlaczegóż to? Spytacie. Ano sami zobaczcie, jaki to ten naród - Węgrzy.
  • Jak widzą siebie? 
"Węgrzy są głęboko przekonani, ze ich kraj jest najpiękniejszy na świecie. Pogląd ten opierają na następujących tezach:
1. Węgry to najpiękniejszy kraj na świecie - inaczej pierwsi osadnicy madziarscy pojechaliby dalej, szukając piękniejszego.
2. Węgry to najpiękniejszy kraj na świecie, ponieważ emigranci wracają, by cieszyć się jego pięknem, choć w przeszłości wygoniła ich stąd rażąca niesprawiedliwość.
3. Węgry to najpiękniejszy kraj na świecie, ponieważ sławny poeta XVIII-wieczny napisał kiedyś: 'Jeśli świat jest kapeluszem dobrego Boga, to Węgry - bukiecikiem w tym kapeluszu'."
  • Jak chcieliby być widziani?
"(...) Węgrzy bardzo lubią, gdy docenia się ich osiągnięcia nauki i sztuki. Gdybyśmy chcieli im się przypodobać, to wystarczy wyrazić uznanie, że tak stosunkowo mały naród dał światu aż 8 noblistów i tak wielkich muzyków, jak Bartok czy Liszt."
  • Pesymizm.
"W przypadku Węgrów pesymizm to stan umysłu. Większość z nich to mistrzowie olimpijscy w pesymizmie - a pozostali zajmują drugą pozycję na podium. Węgrzy, widząc pół butelki wina, stwierdzą, że jest ona w połowie pusta, a nie do połowy pełna. Sami z resztą uwielbiają się umacniać w swoim pesymizmie: jak to określają - 'optymista to człowiek niedoinformowany'. Są także realistami - ich bajki nie kończą się stwierdzeniem 'i żyli długo i szczęśliwie', ale 'i żyli długo aż do śmierci'."
  • Zbiorowa nerwica.
Węgrzy identyfikują się z Woody Allenem, który stwierdził: 'mam manię prześladowczą, bo jestem prześladowany'. Z utęsknieniem wypatrują czasów, w których będzie im się wiodło i w których zbudują lepszą przyszłość dla swoich dzieci. Ale ponieważ już tyle razy zrazili się w przeszłości, pozostaje obawa, że ich ambicje i tak zostaną ukrócone i lepsze jutro nigdy nie nadejdzie. Jak zaobserwował Arthur Koestler: 'być Węgrem to jak zbiorowa nerwica'."
  • Temperament ostry jak papryka.
"Chociaż nie cierpią samokrytyki, Węgrzy są doskonale świadomi swoich wad. Jedną z nich jest zupełny brak jednomyślności: jeśli w pokoju znajduje się 4 Węgrów, na pewno należą do 5 różnych partii politycznych. Inna przywara polega na tym, że ich entuzjazm niejednokrotnie okazuje się tylko słomianym zapałem. 
Węgrzy nie znają w niczym umiaru. Węgier z krwi i kości stara się dowieść, że - cokolwiek by się działo - on dotrzyma słowa, przyniesie, co obiecał, dokończy zadaną pracę, choćby miał przez to pół życia utracić. Określa się to słowem 'virtus', czyli męstwo. Cel niekoniecznie zostaje osiągnięty, ale najważniejsze jest pokazać w jak najbardziej dramatyczny sposób, że się próbowało. Z drugiej zaś strony, w rzeczach małych - takich jak potwierdzenie otrzymania listu i dotrzymanie terminu - to 'próbowanie' jest rzeczywiście sprowadzone do minimum."


Pa pa! :)

Komentarze

  1. Ciekawy i interesujący wpis. W każdym razie jak byłem na Węgrzech to było sympatycznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też odniosłam takie wrażenie, kiedy tam byłam :)

      Usuń
  2. Bardzo ciekawe spojrzenie na sprawę ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Bardzo humorystyczne spojrzenie na naród węgierski, ale też bardzo interesujące :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Bardzo lubię ten naród, zawsze się dobrze czuję u nich. Jako że duży mam sentyment i u Ciebie poczytałam z zapałem ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Na Węgry jeszcze nie dotarłam ale znam kilka osób z tamtego kraju i złego słowa nie dam powiedzieć :). Mili, sympatyczni, pomocni i dobrzy ludzie. I uwielbiam węgierską, pikantną kuchnię!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To teraz trzeba potwierdzić przekonania i zwiedzić ten piękny kraj :) Wierzę na słowo, że ludzie fajni :) Sama tez miałam okazje poznać 'przelotem' i równiez stwierdzam, ze są otwarci i naprawdę mili :)

      Usuń
  6. Bardzo interesująco opisujesz Aguniu najbardziej to ich salami lubię i tę ostrą paprykową kuchnię więcej takich podróży proszę buziaki ślę Marii

    OdpowiedzUsuń
  7. Ach te stereotypy. Na Węgrzech nigdy nie byłam, Węgra żadnego też nie znam, ale nie sądzę by każdy był pesymistą i racjonalistą. Każdy człowiek ma w sobie choć odrobinę optymizmu. Bo bez niego bylibyśmy już dawno w grobie. A z tego co mi wiadomo, Węgry wciąż istnieją i tamtejsi obywatele mają się całkiem nieźle ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Heheh, masz rację :) Napisałam tego posta, bo to znalazłam w przewodniku i trochę się uśmiałam z tego spojrzenia na Węgry ;)

      Usuń
  8. Ja też się identyfikuję z Woody Allenem. ;-))) Kocham jego płaski, przeintelektualizowany dowcip (bezdowcipny!).

    A tak serio, to podoba mi się to, co napisałaś. Niestety, tylko przejeżdżałam przez Węgry, trzeba więc chyba będzie nadrobić zaległości.

    A jak mogłam jeść mąkę (albo raczej: nie wiedziałam, że jej nie mogę jeść), to lubiłam ziemniaczane po węgiersku.

    Pozdrawiam, Ago, serdeczności, j.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mmmmm plascki ziemniaczane po węgiersku -- pychotaaaaaaa nad pychotami :)))))

      Usuń
    2. Kupiłam mąkę ryżową, to może jeszcze się ich najem (może wyjdą mi z tej ryżowej?).

      Usuń
    3. Szczerze mówiąc nie wiem, ale jak sie udadzą, to życze smacznego! :)

      Usuń
  9. No proszę, a ja myślałam że Polacy to najwięksi pesymiści na tej ziemi ;)

    OdpowiedzUsuń
  10. osadnicy pojechali by dalej...madre zalozenie :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Przeczytalam Twojego posta z zaciekawieniem, poniewaz w Wegrzech bylam jako mala dziewczynka ( mialam chyba 5 lat) z rodzicami na zorganziowanych samodzielnie wojazach.Jechalismy w kazdym badz razie pociagiem i pamietam Wegra, ktory przyjezdzal z wozkiem pelnym wegierskich slodyczy do naszego kuszetkowego wagonu.A ze byl to poczatek lat 80tych to dla mnie dziecka z Polski, ktoremu kazdy cukierek sprawial radosc, widok byl bezcenny.Na szczescie rodzice mieli rozsadek i nie wydali calej kasy na cukierki dla corki.Co mi jeszcze utkwilo w pamieci?Metro, jakim przezyciem bylo dla mnie, ze pojedziemy pociagiem pod ziemia i to jeszcze pod rzeka.Pamietam tez, ze biegalysmy z kuzynka wokol jakiejs fonatanny i zaczepiali nas Wegrzy, z sympatii oczywiscie.Mojej mamie wydawalo sie nie do pojecia-jak mozna glaskac po glowie obce dzieci.Ale mi sie sentymentalnie zrobilo, musze odszukac zdjecia, ktore moj tata robil Zenitem...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Takie wspomnienia z dzieciństwa są najpiękniejsze :) Poszukaj tych zdjeć - pewnie wywołają jeszcze więcej emocji! ;) Czyli nie od parady mówi się - Polak i Węgier - 2 bratanki :))))

      Usuń
  12. Świetny wpis, aż mi się zachciało zapoznać jakiegoś pesymistycznego Węgra:) I tacy z nich patrioci. To co z nas za bratanki?:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty