Albański spacer po ulicach Krui...

     Niezwykle sugestywny obraz malowniczej, starej uliczki w albańskiej Krui oraz wystawianych tam skarbów naszkicował Andrzej Stasiuk w książce pt. "Jadąc do Babadag". O tajemniczej Albanii pisałam już posta (po powrocie z Bałkanów), do którego serdecznie odsyłam. Zawierałam w niej również krótki przypis z literatury Stasiuka. Pozwolę sobie jednak powrócić do tamtych wspomnień, ponieważ jeżeli kiedykolwiek będziecie przechadzali sie uliczkami Krui, myślę, że poczujecie to, co autor, i chyba to samo co ja poczułam.

     "My poszliśmy z powrotem, w tę długą, ciasną uliczkę zabudowaną starymi domami. Było ich kilkanaście i w każdym sprzedawali starzyznę, tysiące, dziesiątki tysięcy przedmiotów. W chaosie i półmroku, ułożona w stosy, upchnięta w sterty, rozwieszona w pęczkach, zgromadzona została tutaj cała przeszłość Albanii. 

 

Rzeźbione skrzynie, 

ciężkie ciemne stoły, 

wodne fajki, 

zakrzywione noże, 

naszyjniki ze srebrnych monet, 

babskie wyszywane stroje przesiąknięte starością i stęchlizną, 

makaty z widokami Stambułu i Mekki, 

kawałki uprzęży, 

wyschnięte na wiór kierpce, 

orientalne filigrany, 

szable, 

sprzęty z drewna, 

przyrządy z kości, 

przedmioty z rogu, 

dywany, 

żeliwne okopcone garnki...

 

 ...jakiś zakurzony supermarket kultury materialnej i wszystko wytarte od dotyku, wygładzone przez pokolenia, ani trochę nie udawane i ledwo co wydobyte z ciemności i przetarte na sprzedaż. 

 Wchodziliśmy kolejno do tych sezamów, ale rozmaitość i barbarzyński splendor materii wypychały nas na zewnątrz." 

My również wchodziliśmy do tych sezamów. Oglądaliśmy. Dotykaliśmy. Zostawiliśmy ślady naszych linii papilarnych. Zostawiliśmy tam kawałek siebie. W tym kraju pięknym i przerażającym, tragicznym i komicznym, powoli budzącym się do życia. I nie żałujemy. Uwierzcie...